Parafia Najświętszej Trójcy w Zielonej Górze - Ochla

  • Increase font size
  • Default font size
  • Decrease font size

Rys historyczny

Email Drukuj PDF
 

HISTORIA - CZ. I
Ochla parafią w latach 1376-1525 (przez 149 lat)


Pierwsza wzmianka o kościele Wszystkich Świętych w  Ochli pochodzi z 1376 roku  i została zamieszczona w  papieskich Obwieszczeniach Awiniońskich. Od samego  początku Ochla była osobną parafią katolicką.
 
 
HISTORIA - CZ. II
Kościół w Ochli w rękach ewangelików w latach 1525-1654  (przez 129 lat)

W 1525 roku dziedzic Ochli Ernst  von Knobelsdorff,  proboszcz i parafianie przeszli na  protestantyzm, a kościół katolicki przeszedł we  władanie  ewangelików. Odtąd protestantyzm stał  się  dominującym  wyznaniem religijnym w  Ochli, aż do 1945 roku.
W  1544  roku do Ochli przybył pastor Casper  Liegniensis  z Wittenbergii, który otrzymał nominację do  Ochli podpisaną przez samego Marcina Lutra. Losy  tego  dokumentu po II wojnie światowej są  nieznane.
28 listopada  1604 dziedzic Ochli von Rothenburg  zamordował na  kościelnym wzgórzu swego pasterza, który stanął   w obronie  wieśniaczki. W miejscu zbrodni  morderca  wybudował krzyż pokutny, który znajduje  się po lewej stronie  schodów do kościoła. Krzyż  pokutny, inaczej krzyż pojednania to  prosta i  surowa kamienna forma w kształcie krzyża  wznoszona przez zabójcę w miejscu, w którym  dokonał morderstwa.  Obszar występowania krzyży  pokutnych sięga od północy Włoch po  Skandynawię  i występuje od XIII wieku do połowy XIX wieku. W   Europie jest ok. 7 tysięcy krzyży pokutnych, w  tym ok. 4  tysięcy w Niemczech. Oprócz  wzniesienia krzyża morderca był  również  zobowiązany pokryć koszty pogrzebu i przewodu  sądowego oraz łożyć na utrzymanie rodziny  zabitego. Był  zobowiązany także wobec Kościoła,  np. musiał kupić świece.  Powinien odbyć boso  pieszą pielgrzymkę do świętego miejsca.  Wystawienie krzyża stanowiło ostatni punkt  pokuty. Krzyż  był jej wyrazem zadośćuczynienia.  Stawiano go ku przestrodze  potomnych, a  przechodniów miał skłaniać do modlitwy za dusze  zabójcy i ofiary. Przy krzyżu następowało zwykle  pojednanie zabójcy z rodzinę ofiary.
W latach 1618-1648 w czasie wojny trzydziestoletniej Ochla   została  splądrowana i ograbiona przez oddziały armii hr.  Mansfreda zmierzające na Węgry przez Śląsk. W 1631 roku,  kiedy do Zielonej Góry wkroczyły  wojska szwedzkie, w Ochli  zakwaterowała się  dziewiąta kompania wojsk szwedzkich  (Schaffgotschen  Korps). A kiedy w Zielonej Górze wybuchła  zaraza, wojsko szwedzkie przeniosło się do  Ochli. W czasie 4  miesięcznego pobytu Szwedzi  spalili połowę wiejskich  zabudowań, kościół  katolicki i wymordowali połowę mieszkańców   Ochli. Podczas odbudowy kościoła, od strony  południowej  dobudowano kruchtę.  
HISTORIA - CZ. III
Ochla parafią w latach 1654-1741  (przez 87 lat)

1654 roku  w Ochli spisano „protokół konfiskaty  kościoła”. Ten cesarki  rozkaz pozwolił katolikom odebrać  ewangelikom swój kościół,  który był doszczętnie spalony. Pastor  opuścił Ochlę.
1665 roku  mieszkanka Ochli Urszula Gutsche  została w procesie czarownic  spalona na stosie za „konszachty z  diabłem i zamawianie krów”
W 1670 roku proboszczem parafii Ochla był Polak ks.  Marcin Maschke, a w  późniejszym czasie ks. Józef Schmidt i ks.  Franciszek Weiss. Ze  sprawozdania wizytatorów diecezji wrocławskiej  wynika, ze do parafii Ochla należały kościoły w Słonem,  Świdnicy, Letnicy i  w Jeleniowie. Liczba katolików w parafii Ochla  wynosiła ok. 35  osób, ze względu na dominujące na Śląsku wyznanie  ewangelickie.  W parafii funkcjonowała szkoła, którą prowadził  nauczyciel  Daniel Lehmann.
W latach  1684-1687 staraniem Ottona von Unruh  nieopodal kościoła w północnej Ochli  wybudowano dwór szlachecki z  kaplicą dla ewangelików.
1703 roku  złodzieje okradli kościół z szat i naczyń  liturgicznych.  
HISTORIA - CZ. IV
Ochla filią Świdnicy w latach 1741-2000  (przez 259 lat)

W czasie wojny śląskiej między Austrią i Prusami, w latach 1740-1745, Ochla była pod panowaniem pruskim. W 1741 roku król pruski Fryderyk II włączył parafię Ochla wraz z lasem i gruntami do parafii w Świdnicy. W tym czasie Ewangelicy rozpoczęli budowę swojego kościoła, którą ukończyli w 1745 roku. Kościół ewangelicki, który usytuowany był obok dzisiejszej okazałej wieży, rozebrano po wojnie w 1955 roku. Komisarz sądowy J. A. Schneider, który kupił Dolną i Średnią Ochlę w 1788 roku, zbudował klasycystyczny pałac w południowej  Ochli w parku w 1792 roku. 18 kwietnia 1874 roku utworzono Urząd Rejonowy w Ochli, do którego należały gminy wiejskie: Kiełpin, majątek w Kiełpinie, Górna, Środkowa i Dolna Ochla.
W 1880 roku zakończono budowę szkoły podstawowej w Ochli, w której mieści się obecnie Dom Nauczyciela.
W 1889 roku przy kościele ewangelickim wybudowano wieżę.
W 1900 w Ochli mieszkało 1135 mieszkańców, w tym 45 katolików.
21 grudnia 1908 roku połączono Górną i Środkową Ochlę i odtąd używano jednej nazwy Ochla (Ochelhermsdorf), a niedługo później majątek Górnej Ochli połączono z majątkiem Ochli Środkowej, tworząc majątek Ochla. 30 września 1928 roku do gminy wiejskiej Ochla przyłączono majątek w Ochli, a do gminy wiejskiej Kiełpinie przyłączono majątek w Kiełpinie i w Drzonkowie. Od tej pory Urząd Rejonowy w Ochli obejmował dwie gminy wiejskie Ochlę i Kiełpin.
W 1923 roku rozbudowano istniejący obelisk w postaci pomnika na cześć 53 mieszkańców Ochli, którzy polegli na frontach I wojny światowej.
W 1926 roku wybudowano ewangelicką plebanię, którą po wojnie przejęła gmina. Budynek dawnej plebanii najpierw był zamieszkały, później była siedzibą władz lokalnych, a ostatnio mieściło się tu przedszkole. Od 2000 roku była użyczona przez Gminę Zielona Góra na plebanię nowo powstałej parafii katolickiej w Ochli. 23 lipca 2009 roku budynek plebanii został zakupiony   przez parafię Ochla na własność od Gminy Zielona Góra.
4 listopada 1928 poświęcono dom ewangelicki wybudowany obok wieży, który rozebrano w 2003 roku.
W 1934 roku rozpoczęto budowę drugiej szkoły w Ochli, która jest starą częścią obecnej szkoły.
W 1939 roku do rozpoczęcia wojny proboszczem Świdnicy był ks. Klein, który odprawiał msze św. w Ochli co 2 tyg. Przed wojną Ochla należała do niemieckiej prowincji Niederschlesien (Dolny Śląsk) ze stolica we Wrocławiu. Dolny Śląsk podzielony był na dwie rejencje ze stolicą we Wrocławiu i Legnicy. Ochla należała do rejencji w Legnickiej. 2/3 mieszkańców Dolnego Śląska stanowili ewangelicy, liczący w 1933 roku 2 155 000 osób. Na Dolnym Śląsku mieszkało wówczas 925.000 katolików, 2.000 chrześcijan innych wyznań oraz 25.000 Żydów.
10.02.1940  pierwsza deportacja 220.000 Polaków na Sybir
13.04.1940  druga deportacja 320.000 Polaków na Sybir
28.06.1940 trzecia deportacja 240.000 Polaków na Sybir
14.06.1941  czwarta deportacja 300.000 Polaków na Sybir. 
Dalsze losy parafii po wojnie można prześledzić w zakładce proboszczowie